- Mój drogi, pohamuj swój język! - upomniała go stanowczo lady Helena. - Zechciej mi łaskawie wyjaśnić, jaka w tym wszystkim jest rola panny Stoneham. Czyżby młody Baldock starał się uwieść je obie? - Zastałem ją w lesie razem z Arabella. Muszę usłyszeć od niej, co się tam, do diabła, działo. - Nie chciałam tego! - zapłakała głośno Arabella. Od¬wróciła się i schowała twarz na ramieniu Clemency, która przytuliła ją do siebie. Lysander posłał Clemency spojrzenie pełne jawnej niechęci. - I co pani powie, panno Stoneham? - Proszę nie mówić do mnie takim tonem, lordzie Storrington - odparła z rozdrażnieniem Clemency. - Nie jestem ani pańską siostrą, ani służącą, aby się ze mną tak obchodzić! Lysander wyglądał, jakby miał trudności ze złapaniem oddechu. Clemency ogarnął nagły strach. Czy to możliwe, by ją uderzył? W końcu ma tak złą reputację, że to całkiem prawdopodobne... Zmusiła się do spokoju. Cokolwiek wy¬prawiał w domach rozpusty w Covent Garden, nie ośmieli się tego powtórzyć w salonie swojej ciotki! - Nie sugerujesz chyba, że panna Stoneham mogła mieć coś wspólnego z napadem? - zapytała zirytowana już tym wszystkim lady Helena. Zdawała sobie sprawę, iż Lysander ma prawo się gniewać, jednak jego zachowanie wykraczało już poza ramy przyzwoitości. - Co pani tam robiła, panno Stoneham? - domagał się wyjaśnień lord Storrington. - Zbierałam grzyby. - Moje grzyby? - Na Boga, młodzieńcze! - wtrąciła lady Helena. - Prze¬cież tu nie chodzi o te kilka grzybów! Denerwujesz tylko biedną Millie. Słucham, panno Stoneham, co się zdarzyło potem? - Usłyszałam wołanie o pomoc i ujrzałam lady Arabellę. - Zamilkła na moment, zastanawiając się, jak opowiedzieć całą historię. - Najwyraźniej znalazła się w niezręcznej sytuacji. Chyba nie wzięła pod uwagę skutków swojej żywiołowości i lekkomyślnego prowokowania porywczego chłopca, swego rówieśnika, którego, jak zrozumiałam, zna od małego. Gdy się zjawiłam, był równie zakłopotany i zawstydzony jak lady Arabella. Przeprosił za swoje zachowanie i oddalił się w pośpiechu. To wszystko. Lady Helena uważnie przyglądała się dziewczynie. To samo czyniło sześć psów oraz markiz. - Jak pani sądzi, co należałoby teraz uczynić? - zapytała. - Jak na młodą damę wypowiada pani tak stanowcze opinie, że nie waham się pytać o pani zdanie na ten temat. - Dałabym temu spokój - oznajmiła szczerze Clemency. - Wierzę, że oboje dostali nauczkę i nie widzę sensu w rozgłaszaniu tego niefortunnego zajścia. - Bardzo rozsądnie, moja droga. A teraz, Arabello, idź na górę się przebrać, jesteś cała w trawie. Oczekuję, że kiedy się z tym uporasz, zejdziesz do nas na herbatę. Arabella z wdzięcznością pocałowała szybko Clemency i opuściła salon. Lysander patrzył na nie z trudnym do określenia wyrazem twarzy. - Panno Stoneham, co proponowałaby pani na przyszłość? - ciągnęła lady Helena. http://www.tanie-fordy.com.pl/media/ Czy chciała spać w łóżku Scotta Galbraitha? Szczerze mówiąc, nigdy się nad tym nie zastanawiała. Jego łóżko pojawiało się co prawda w jej snach, ale to, co na nim robili, miało niewiele wspólnego ze spaniem! Późnym popołudniem Scott zaparkował samochód na parkingu przed cmentarzem miejskim. Od trzech tygodni mieszkał R S w Summerhill, ale z dnia na dzień odkładał tę wizytę. Nie był jeszcze gotów stawić czoło wspomnieniom, które zawładną niewątpliwie jego sercem, gdy tylko stanie nad grobem przybranego brata. Niemniej jednak sumienie nie pozwalało mu zwlekać dłużej. Wystarczy, że nieraz zawiódł Chada za życia... Nie uszło jego uwadze, że większość grobów jest zapuszczona,
mi wierzyć albo nie, ale jestem całkiem sympatycznym facetem. - Nie myślałam, Ŝe jesteś niesympatyczny. - Zlękła się, Ŝe moŜe go urazi, ale ciągnęła dalej: - Tylko Ŝe... Uniósł dłoń. - Nie mam co się tłumaczyć. - Uśmiechnął się, bo pomyślał, Ŝe nawet nie wie, jak ona wygląda, gdy jest czymś poruszona, gdy się denerwuje. - Chodź, Sprawdź R S No cóż, to był właściwie cud, pomyślała Willow. Scott przeprosił i chwilę później usłyszeli trzaśniecie kuchennych drzwi. Willow schowała głowę w rękach i głośno jęknęła. Co za koszmar! Jedynie Lizzie była na tyle dorosła, by zrozumieć powagę sytuacji. Mikey zajadał płatki śniadaniowe, całkowicie nieświadomy melodramatu, którego był przed chwilą świadkiem, a Amy wpatrywała się w nianię, czekając na aprobatę. Willow uśmiechnęła się do dziecka. Och, Amy, pomyślała, coś ty najlepszego zrobiła. Chcąc mnie bronić, postawiłaś mnie w bardzo niezręcznej sytuacji, a swojego tatę w tysiąc razy