Zamrugał ze zdziwienia. List do Chada? Musiał leżeć w kieszeni od dnia, w którym po raz ostatni miał na sobie tę marynarkę... Siedem lat temu! Ale skąd się tam wziął? Aha! Powoli zaczął sobie przypominać. Pewnej letniej nocy siedem lat temu, gdy przyjechał w odwiedziny do rodziców, siedział sam w kuchni, gdy ktoś zapukał do drzwi. Otworzył i zobaczył młodą dziewczynę, której twarz skrywał cień. Podała mu list, prosząc, by przekazał go Chadowi. Uciekła, nim zdążył jej powiedzieć, że Chada nie ma chwilowo w domu. Wsadził list do kieszeni, zamierzając oddać go bratu później, ale nie miał już okazji. Chad nie pojawił się w domu. Następną osobą, która zadzwoniła do drzwi, był policjant. Zja- R S wił się tuż przed północą, by poinformować o tragicznej śmierci Chada. Scott obrócił w dłoni kopertę. Jego brat nie żył. List nie został nigdy dostarczony. Młoda dziewczyna nie otrzymała odpowiedzi. Czy powinien go przeczytać? A może należało wyrzucić go bez czytania? - Wyglądasz na zmęczoną - zauważyła gospodyni, wyjmując http://www.stomatologkrakow.net.pl - Zimorodek. - Czyż nie jest piękny? Ptak musiał ich usłyszeć albo dostrzec, bo odfrunął nagle, zamieniając się w niebieską, świetlistą smugę. Lysander odwrócił się z uśmiechem do dziewczyny. W tej chwili Clemency wydało się, że świat się dla niej zatrzymał. Wszystko zamarło i stanął czas. Jedyne, co istniało, to twarz o ostrych rysach i ciemnych oczach oraz ręka trzymająca jej dłoń. Lysander także się w nią wpatrywał. - Już panią wcześniej widziałem, prawda? - szepnął w końcu. Podniósł drugą rękę i dotknął kosmyka jej włosów. Clemency otworzyła usta, chcąc coś powiedzieć. - Hej, hej! Lysander! Gdzie jesteś? - dobiegł ich głos Arabelli. Natychmiast wrócili do rzeczywistości. Dziewczyna zdała sobie sprawę, w jak niezręcznym znaleźli się położeniu. Lysander westchnął głęboko, jego umysł był także czymś zaprzątnięty. - Sądzę, że powinniśmy wrócić oddzielnie - odezwał się wreszcie, starając się mówić normalnym tonem. - Nie chciałbym sprawić pani kłopotów. - Jak możemy to zrobić? - zapytała po prostu. Ode¬tchnęła głęboko. Jeśli zostaliby odkryci, mogłaby się znaleźć w opałach. Markiz uśmiechnął się. - To nic prostszego. Kilka metrów dalej krzaki prze¬rzedzają się. Wyjdzie pani na łąkę w pobliże wozów, a potem należy tylko pójść w dół. Ja wrócę tą samą drogą, którą przyszliśmy. - Odprowadził ją do brzegu, zaczekał, aż bezpiecznie wyjdzie na górę, po czym uniósł jej dłoń do ust i powiedział: - Pora ruszać. - Dziękuję za pokazanie zimorodka - powiedziała za¬wstydzona.
- skończyła i uśmiechnęła się dumnie do ojca. - To same dobre rzeczy, widzisz, tatusiu? Willow modliła się o cud. Najlepiej, żeby ziemia rozstąpiła się i pochłonęła ją. Scott zakrztusił się z wrażenia. Willow nie była pewna, czy on płacze, czy się śmieje, ale bez względu na to, co miały Sprawdź Powiedziała, że chce się jej pić, więc przyniosłam z kuchni szklankę wody, ale trochę trwało, nim z powrotem zasnęła. W dodatku spała jakoś niespokojnie, więc chwilkę przy niej posiedziałam. - A teraz? - Camryn zerknęła na małą. - Z tego, co widzę, śpi jak zabita. - Tak wygląda, ale... Camryn chwyciła ją za rękę i wyciągnęła na korytarz. - Nie wygłupiaj- się, Willow! - Zamknęła drzwi i poprowadziła dziewczynę w stronę schodów. - To naprawdę fajne przyjęcie. Musisz zejść na dół i trochę się rozerwać. - Nie przyjechałam tutaj, by się bawić. Moim obowiązkiem jest opieka nad dziećmi.