Lucien heroicznie zajął miejsce obok ciotki Fiony. Kuzynka Rose i panna Gallant usiadły przy tym samym stole, na szczęście obok siebie. Stąd lepiej widział Alexandrę. Podchwycił jej wzrok. - Wygodnie? - zapytał tak, żeby tylko ona usłyszała. - Oczywiście, milordzie - powiedziała i odwróciła się do Rose. Lucien zerknął na ciotkę. - Twoja córka wygląda znośnie - przyznał niechętnie. - Oczywiście. Połowa młodych mężczyzn z okolic Birling składała jej wizyty. Ale ja wiem, dla kogo powinna się oszczędzać. - Nie zdawałem sobie sprawy, że rozstałyście się z Dorsetshire z takim żalem. Może w ogóle nie należało opuszczać dotychczasowego środowiska. - Rose nie wyjdzie za farmera, pastora czy zwykłego dzierżawcę. Kiedy obok niego stanęła panna Georgina Croft, Lucien doszedł do wniosku, że wieczór jednak nie będzie całkowitą stratą czasu. Ta młoda dama zajmowała szóstą pozycję na liście Mullinsa. - Dobry wieczór - powiedział. Gdy wstał i podsunął jej krzesło, panna Croft zarumieniła się po korzonki ciemnych włosów i rozejrzała gorączkowo. Niestety karteczka z jej nazwiskiem tkwiła w tym samym miejscu, między lordem Kilcairnem a półgłuchym lordem Blakelym. - Dobry wieczór, milordzie - wykrztusiła wreszcie. http://www.psychopedagogika.pl/media/ Dziesięć lat temu. W przeddzień śmierci ojca. Poczuła nagle wyrzuty sumienia. W oczach stanęły jej łzy. Tak nisko upadła. Zbezcześciła pamięć ojca, ale nie dlatego, że była z Santosem, lecz dlatego że postąpiła nieobliczalnie, dała się ponieść emocjom. Wyciągnęła rękę po leżącą obok sukienkę. Dobry Jezu, nawet się nie zabezpieczyli! Aż tak z nią źle? Niechciane wspomnienia dławiły gardło - słodycz ich pierwszej wspólnej nocy, tamte pragnienia, oczekiwania wobec przyszłości. Tak bardzo go wtedy kochała. Nie wyobrażała sobie życia bez niego, nie mówiła o niczym innym, tylko o nich dwojgu. Była młodziutka, samowolna i uparta, niczego się nie bala, o nic nie musiała się martwić. I za swoją lekkomyślność zapłaciła straszną cenę. Westchnęła. Santos drgnął i poczuła na sobie jego wzrok. - Coś nie tak? - spytał. - Co masz na myśli? - Westchnęłaś. Co mogła mu odpowiedzieć? Ze wolałaby być wszędzie, tylko nie tutaj? - Było wspaniale, Santos - stwierdziła krótko. - Nie martw się o swoją reputację. - Dlaczego miałbym się martwić?
Ustąpił tak nagle, jak przyszedł, pozostawiając po sobie cudowne uczucie lekkości i młodości. Naprawdę cudowne uczucie. Zaniosła się radosnym dziewczęcym śmiechem. Kiedyś, dawno temu, czuła się dokładnie tak samo, ale nie mogła przypomnieć sobie, kiedy i gdzie to było. Ptaki nawoływały. Ich śpiew narastał, aż zagłuszył wszystko, wraz z resztkami wspomnień. Lily pojęła, co się dzieje. Odchodzi. Zakończyła życie - by zacząć je od nowa. Pozostawiła swoje ciało beż żalu. Nie ma żadnego żalu, myślała. Ani lęku, ani smutku, ani bólu. Zawsze zastanawiała się, jak to będzie - unosić się wraz z ptakami, ku niebu, w słońce. Zaśmiała się znowu, wniebowzięta; szczęśliwa i spokojna. Jeszcze chwila. Musi się jeszcze pożegnać. Wyciągnęła dłoń i położyła ją na dłoni Glorii. Pragnęła, by gest ten trwał w nieskończoność, lecz wiedziała, że musi odejść. Gloria poruszyła się, przez jej twarz przemknął uśmiech, ale nie obudziła się. Sprawdź Przesunęła dłońmi po nagim, gładkim torsie, twardych mięśniach, ciepłej skórze. Nie kocham ich, omal jej się nie wyrwało. - Nie ufam im. - A mnie ufasz? - zapytał ochrypłym głosem, oderwawszy usta od jej ramion i szyi. Zamknęła oczy. - Tak, mimo że nie chcę. - Panna Gallant sama idzie przez życie, tak? Próbowała odczytać wyraz jego twarzy, ale dostrzegła jedynie ciekawość i pożądanie. - Panna Gallant doszła do wniosku, że to najlepszy sposób, żeby przez nie przebrnąć. Powoli zsunął z jej ramion wąskie tasiemki. - Ale nie dzisiaj - mruknął. Potrząsnęła głową. - Nie dzisiaj.