- A myślisz, że tak jest? - Lysandrze, mój drogi! - Oriana ścisnęła go za rękę. - Wystarczy na nich popatrzeć, by zrozumieć, że panna Stoneham jest Markiem mocno zainteresowana. Naturalnie, że ma nadzieję coś wskórać, a która guwernantka by nie miała, jakkolwiek stara się to ukryć. - Nie wierzę, by go zachęcała. - Jesteś zbyt łatwowierny - uśmiechnęła się Oriana. - Taki ostentacyjny pokaz niechęci potrafi niekiedy zdziałać cuda. - Rozumiem. - Tak też sobie myślałam. Gdy towarzystwo przybyło pod ruiny kościoła, państwo Fabianowie już ich oczekiwali. Woźnica wyładował z powo¬zów kosze i rozłożył na trawie kilka dywaników. Lady Fabian zajęta była rozpakowywaniem i Clemency natych¬miast zaczęła jej pomagać. Giles również postanowił pójść w jej ślady. - Czy mogę w czymś pomóc, panno Stoneham? - Dziękuję, panie Fabian. Może pan postawi napoje w chłodnym miejscu. - To znaczy gdzie? - Giles rozejrzał się bezradnie. Jego wizja rycerskiej pomocy nie przewidziała przeno¬szenia kilkunastu butelek piwa, napoju imbirowego i le¬moniady. - Proszę zapytać kuzyna. - Clemency wskazała Marka i Lysandra wyprzęgających konie. Doprawdy, ten człowiek jest beznadziejny, pomyślała. Dzięki Bogu, ojciec wychowy¬wał ją w sposób bardziej liberalny. Od Clemency wymagano, by umiała się ubrać, posłać łóżko, a od czasu do czasu nawet ugotować. Jej matka nadaremnie protestowała, że to nie przystoi prawdziwej damie. - Co za bzdury, Amelio - mawiał ojciec. - Nie chcę żeby nasza mała Ciem wyrosła na jedną z tych niezaradnych panienek, które na każdym kroku potrzebują pomocy. Zauważyła, że pozostałe panny - Diana, Adela i Oriana - kompletnie nic nie robią, choć nie była pewna, czy bierze się to z lenistwa, czy też ze zwykłej ignorancji. Arabella, idąc za przykładem Clemency, zaczęła rozpakowywać kosze. - Di! - krzyknęła. - Pomóż mi przy wycieraniu kie¬liszków. Szkło zostało starannie zapakowane w słomę. - Tak jest, Diano, zrób coś pożytecznego - podchwyciła lady Fabian. Oriana i Adela spojrzały po sobie. - Panno Fabian, może zwiedzimy ten osobliwy kościółek - zaproponowała Oriana. - Chyba nie wszyscy muszą zajmować się rozpakowywaniem. Adela podążyła za nią. http://www.operacje-plastyczne.org.pl/media/ - Nie interesuje mnie sprzedaż - sprostowała szybko. - Wyjaśniałam już twojemu agentowi, że chodzi o spółkę. Pochylił głowę, kryjąc uśmiech. - Powiadasz więc, że chciałabyś wejść w spółkę. Z dwudziestoma procentami udziału? - Tak jest. Warunki nie podlegają negocjacjom. - Gloria zacisnęła dłonie. - Przejąłbyś zarządzanie hotelem. Masz znakomitą opinię. Przytaknął z uśmiechem. - Jeśli można zadać pytanie, dlaczego wspólnik i dlaczego teraz? - To nie zależy ode mnie. Po prostu hotel nie przynosi już takich zysków jak dawniej. - Lokalizacja? - Tak, to główna przyczyna. Ale też w mieście jak grzyby po deszczu wyrastają nowe hotele. - Znała te słowa, te przyczyny, na pamięć. Sto razy powtarzała je w myślach. - Jeżeli frekwencja nie wzrośnie, nie będę w stanie dalej prowadzić hotelu. St. Charles zacznie podupadać. - Możesz opuścić ceny. - Już to zaczęłam robić, stopniowo, od kilku lat. Ale gości nie przybywa, a ja mam coraz mniejsze zyski. Standard się obniża. Muszę coś z tym zrobić. - Rozumiem. Upadek St. Charles byłby tragedią. Niewiele jest miejsc z tak wspaniałą tradycją. - Spojrzał jej bacznie w twarz. - Czy to już wszystkie przyczyny? - Nie. - Wstała i podeszła do okna. Popatrzyła na przejeżdżające auta. - Jak wiesz, prowadzenie hotelu to nieustanna odpowiedzialność.
Marka ogarnął niepokój. To takie typowo kobiece, ryzy¬kować wszystko z powodu kaprysu. - Posłuchaj, Oriano, zostaniesz tu co najwyżej kilka dni - zaczął łagodnie. - Jeśli mi teraz pomożesz, dopilnuję, abyś dostała nowego wierzchowca, zgoda? Oriana zastanowiła się. Całą zimę namawiała ojca na kupno konia. Miała już na oku jednego za sto gwinei i nawet tak pobłażliwy ojciec jak sir Richard unikał tego tematu. Ale jeśli w sprawę wtrąci się Mark, wtedy dopnie swego. Mark zwykle osiąga to, co zamierza. - Obiecujesz? - Słowo honoru. - W porządku. Co mam zrobić? - zapytała na koniec. Sprawdź Cofnął się, Ŝeby mogła przejść, ale, pod wpływem nagłej potrzeby, której nie pojmował, dotknął jej ramienia. Przeszył go dreszcz. Słyszał jej przyspieszony oddech i wiedział, Ŝe ona teŜ o tym myśli. Atmosfera zagęszczała się. Stawała się coraz bardziej naładowana seksem. Oddychał nią, chłonął ją, czuł jej smak. To samo czuła Alli. Mark, działając pod wpływem czegoś większego niŜ instynkt, powodowany potrzebą, która zawładnęła całym jego ciałem, pochylił się i całował jej usta, rozgniatał je niemal swoimi. Przebierał palcami jej włosy, zdeterminowany spełnić marzenia wszystkich swoich bezsennych nocy. Całując ją czuł, Ŝe dzieje się między nimi coś, co wykracza poza seksualizm. - Znowu złamaliśmy zasadę, prawda? - stwierdziła raczej, niŜ zapytała, oddychając z trudem, przytulając twarz do jego piersi.