ogromnego przerażenia, gniewu i bólu. Nagle, po raz pierwszy od dłuższego czasu zobaczyła przed sobą jasno wytkniętą ścieżkę. A jeden element owej ścieżki wydawał się wręcz piękny: to, że miała koniec. 340 64. Matthew usłyszał słaby dzwonek. Wyciągnął rękę po telefon, ale palce trafiały w pustą przestrzeń. Otworzył oczy i próbując przeniknąć wzrokiem półmrok przypomniał sobie, że nie jest w Aethiopii, tylko w łóżku Kat. Zerknął półprzytomnie na prawo, chociaż już wiedział, że jej tam nie ma - sądząc z wyglądu poduszek, jeszcze się nie położyła albo w ogóle postanowiła spać sama, bo myślała, że on tak woli. Nieprawda. W progu, na tle oświetlonego holu pojawiła się Kat z jego telefonem w ręku. - Matthew, to twoja komórka. Sprawdził czas na budziku - było wpół do dwunastej - i nagle ogarnął go strach: Sylwia. - Matthew, mówi Zuzanna. Przepraszam, ale... - http://www.oczyszczalnie-sciekow.net.pl/media/ - Znałam kiedyś mężczyznę, który łudził się, że bez problemu pogodzi znajomość z dwiema kobietami. - Iak to się skończyło? - zapytał Tanner. Zdziwił się, bo całe towarzystwo jęknęło głucho. - No i mamy - mruknęła Mabel. - O co chodzi? - Tanner pytająco popatrzył na Shey. - Przyjdzie nam wysłuchać całej historii - odparła. - Nie mogłeś ugryźć się w język? - No więc - zaczęła Pearly, absolutnie niewzruszona chłodnym przyjęciem. - Ten człowiek, Burkle Martellini, ożenił się z Ann, córką bankiera. Pracował w dziale sprzedaży i regularnie wyjeżdżał na pół tygodnia. Wszystko szło jak po maśle, póki pewnego razu nie zabrał żony na lokalny
opinii na temat sztuki. Ludzie ci czasem odwiedzali ojca w domu, co było dość niezwykłe, gdyż zgodnie ze zwyczajem to on powinien chodzić do nich. Podczas choroby matki i po jej śmierci ojciec często gawędził o nich z Temperą, choć — naturalnie — najwięcej uwagi poświęcał ich cennym obrazom. Czasem jednak, w sobie tylko właściwy, dowcipny Sprawdź nowoczesnej kuchence i wróci z tacą do salonu - chłodnego pokoju, utrzymanego w bladoróżowej tonacji, z orzechowymi meblami, szafkowym zegarem, chińskim dywanem i serią abstrakcyjnych obrazów młodego szwajcarskiego malarza. Wszędzie stały fotografie i wazony z kwiatami, nie było natomiast roślin doniczkowych, gdyż zdaniem Sylwii, w jej mieszkaniu nawet te najbardziej odporne więdły w ciągu godziny. Dopiero kiedy usiadły obok siebie na sofie nad filiżankami z herbatą, Imogen przeszła do rzeczy. - Nie wiem, Groosi, ile jeszcze wytrzymam. I nie chcę, żeby mama jeszcze bardziej się martwiła... Sylwia czuła, jak narasta w niej przerażenie. Napiła się herbaty i czekała.