Najpierw pod nogami zachrzęściły odłamki szkła, a potem dopiero Pelagiusz dojrzał ogromną dziurę, wybitą w przezroczystej ścianie oranżerii. Usiadł na ziemi, zasłonił twarz rękoma. Och, nieszczęście! Guliwer i liliputy „Przyjdziesz jeszcze? Przyjdź. Bo inaczej on mnie niedługo zabierze. Przyjdziesz?” Głos Aloszy Lentoczkina – zwłaszcza dziecinna, pełna nieśmiałej nadziei intonacja, z jaką wymówione było ostatnie słowo, tkwiły Pelagiuszowi wyraźnie w pamięci i teraz, kiedy już niczego nie można było zmienić – tak dręczyły duszę, że chłopak zakrył sobie uszy dłońmi. Nie pomogło. Nie trzeba było śledzić zbrodniarza, tylko ratować biednego Aleksego Stiepanowicza, być cały czas obok, strzec, uspokajać. Przecież było jasne (i mniszka napisała to w liście do Mitrofaniusza), że złoczyńca nie zrezygnuje ze swoich ofiar, że zamęczy je, dobije. Jak można było nie dosłyszeć w mamrotaniu Aloszy błagania o pomoc? Pelagiusz jeszcze jakiś czas dręczył się tą myślą, po czym westchnął, wstał z ziemi, strzepnął z podołka uczepiony okruch szkła i ruszył w drogę powrotną. Niech Korowin dowie się o zaginięciu swojego pacjenta rano, od ogrodnika. Nie ma co tracić czasu na niepotrzebne wyjaśnienia, a w dodatku nie wiadomo jeszcze, jaką rolę w całej tej historii odgrywa sam doktor. I nie ma też co głowy sobie teraz łamać nad tym, co się stało, ona i tak omal nie pęka, ta biedna głowa. Położyć się do łóżka i spać, postarać się zasnąć. http://www.nozoil.pl Nikołajewicz i ze wszystkiego widać, że to wspaniały człowiek, muchy nie skrzywdzi i o nikim złego słowa nie powie. Ja sam, jak wiadomo, taki nie jestem i niewiniątek nie lubię, ale ów Lew Nikołajewicz czymś mnie ujął. Od razu przyznał uczciwie, że przedtem mieszkał w Korowińskim szpitalu, dokąd przywieziono go z Sankt Petersburga w niezwykłe ciężkim stanie niemal całkowitej niepoczytalności po jakichś straszliwych wstrząsach, które jednak zupełnie zatarły się w jego pamięci. Doktor mówi, że to lepiej, że nie ma po co grzebać w przeszłości, trzeba budować życie od nowa. Obecnie Lew Nikołajewicz jest zupełnie zdrowy, ale wyjeżdżać z Kanaanu nie chce. I do Korowina się przywiązał, i świata się boi. Tak właśnie powiedział: „Świata się boję – żeby mnie znów nie złamał. A tu jest cicho, spokojnie, Boże piękno i wszyscy ludzie tu bardzo dobrzy. Żeby żyć na «wielkiej ziemi», trzeba mieć siłę, taką siłę, z którą można cały ciężar świata wziąć na siebie i nie ugiąć się. Wielki jest ten, kto może
– Dlaczego mamy czekać aż rok? – Bo tyle zajmie wszystkim przygotowanie się do narady poprzedzającej proces. To nie błahostka. – Ale Danny nie może wrócić do domu, prawda? Powiedział pan, że nie zwalnia się za kaucją młodocianych morderców. Więc jak to jest? Mój syn nie był jeszcze sądzony, nie został uznany winnym morderstwa, ale spędzi co najmniej sześć miesięcy w poprawczaku? Sprawdź dźwięku, nic. Ile masz lat? Czternaście? Szesnaście? Pewnie sama nie wiesz. Pokój jest niewielki. Okna zasłonięte czarnymi kotarami. Światło księżyca z trudem przeciska się do wnętrza. Na środku stoi twoje łóżko. Skąd jesteś? Z Annency? A może gdzieś z Bretanii? Kim jest twój ojciec? Dlaczego matka nie pilnuje twojego snu? Kim byłaś? Pensjonarką czy ulicznicą? Kim chciałaś być? Aktorką, modystką w galerii przy rue Vivienne, matroną celebrującą swoje