- Sama sprawdź! - Arabella wyjęła z woreczka małą kartkę, zapisaną charakterystycznym charakterem pisma ciotki. Droga Clemency! Razem z Arabella mamy nadzieję, że znajdziesz chwilę czasu i odwiedzisz nas dziś po południu. Zapraszamy na herbatę około czwartej. Liścik podpisano po prostu: Helena Candover. Clemency spojrzała raz jeszcze na kartkę i na Arabellę. Lady Helena zwróciła się do niej po imieniu, wybaczyła jej oszustwo. Może... Na dalsze spekulacje zabrakło jej odwagi. - Och, Arabello - westchnęła i rozpłakała się. Osiągnąwszy swój cel, Arabella opuściła dom Ramsgate’ów po dwudziestu minutach. To prawda, że jej metody przypominają czasami łamanie kołem, ale nie sądziła, żeby w tym wypadku podziałała łagodna perswazja. Clemency przyznała się w końcu, że kocha Lysandra. Było to, rzecz jasna, powiedziane nie wprost, ale Arabelli wcale to nie przeszkadzało. Miała nadzieję, że rozmowa ciotki z jej bratem okaże się równie skuteczna. Pani Ramsgate, zapewne pod wrażeniem wizyty lady Arabelli Candover, zawiadomiła Clemency, że powóz pod-jedzie pod dom za dwadzieścia czwarta, i nie chciała słyszeć o wzięciu dorożki. O wyznaczonej porze Clemency zarzuciła na ramiona hiszpańską narzutkę z delikatnego jedwabiu w ulubionym odcieniu błękitu, a Sally ostrożnie włożyła na jej złote loki wysoki kapelusik ozdobiony strusimi piórami. Dziewczyna wsiadła do powozu z miną skazańca prowa¬dzonego na gilotynę. W jednej ręce trzymała kurczowo swój woreczek i wpatrywała się niewidzącym wzrokiem w okno. Towarzysząca jej Sally nie przeżywała takich rozterek. Wszystko będzie dobrze! A jak ucieszy się matka, gdy dowie się, że jej córka jest pokojówką markizy! Gdy dojechali do Berkeley Square, Clemency tak się trzęsła, że miała trudności z zejściem po schodkach powozu. Podążała z trwogą za woźnicą, który zapukał do drzwi. Otworzył im Timson. - Dzień dobry, panno Hastings. Niech mi będzie wolno powiedzieć, że ogromnie się cieszę, mogąc znowu panią widzieć - rzekł z uśmiechem. Pogłoski wśród służby rozeszły się szybko i Timson wraz z panią Marlow doszli do wniosku, że Clemency „się nadaje”. - Mówią, że ma wielki majątek - rzekła gospodyni. Zawsze lubiła Clemency, a wiadomość o jej bogactwie pogłębiła tylko tę sympatię. - Dziękuję, Timson. - Clemency zauważyła, że lokaj użył jej prawdziwego nazwiska. - Proszę tędy. - Timson poprowadził ją korytarzem. Otworzył drzwi do salonu i oznajmił głośno: - Panna Hastings, milordzie. - Och! Ale... - zająknęła się i zarumieniła na twarzy. - To straszne! Myślałam, że... to znaczy... http://www.medycyna-estetyczna.org.pl/media/ Na jego twarzy odmalowało się zatroskanie, zbliŜył się do niej. - Dlaczego? Stało się coś? Erika ma się dobrze, to mnie coś opętało, chciała powiedzieć, napotkawszy jego wzrok. - Nie, z nią wszystko w porządku. Nie mogłam zasnąć i postanowiłam zajrzeć do niej. - Aha, rozumiem. Alli miała co do tego pewne wątpliwości. W tej chwili marzyła tylko o tym, Ŝeby znaleźć się w swojej sypialni. - Pójdę chyba się połoŜyć. Dobranoc. - Dobranoc, Alli. Cofnął się, Ŝeby mogła przejść, ale, pod wpływem nagłej potrzeby, której nie pojmował, dotknął jej ramienia.
Ich spojrzenia spotkały się ponownie i Willow znów zatonęła w błękitnej głębi jego oczu. Przez dłuższą chwilę stali w milczeniu, a ona zatracała się w jego bliskości. W końcu ją puścił. - W porządku? - spytał niskim głosem. - Tak, przepraszam, straszna ze mnie niezdara. Dobranoc. Sprawdź zatrzymał i przyszedł jej z pomocą, ale przez cały czas reperacji budził w niej lęk. Nabrała teraz powietrza w płuca. Propozycja Marka była, prawdę mówiąc, nie do odrzucenia. I w tym tkwił cały problem. Nie do odrzucenia. Przez dwa lata trzymała na wodzy swe uczucia, choć nie było to łatwe. Wiedziała, Ŝe tak przedstawia się sytuacja i nic się tu nie moŜe zmienić. Nie wolno jej postawić się w roli kobiety o złamanym sercu. A ponadto rozumiała jego problem. On i Erika potrzebowali jej - i jak mogłaby mu odmówić w tak istotnej kwestii? No i nie sposób przemilczeć faktu, Ŝe taki zastrzyk finansowy to powaŜny atut. - Rozumiem, Ŝe to praca dorywcza, tak? - zapytała, chcąc jasno postawić sprawę. - Tak. Mam nadzieję, Ŝe za miesiąc, dwa pani Tucker wróci do Royal. - A jeśli nie wróci? - To znowu zamieszczę w prasie ogłoszenie, mam nadzieję, Ŝe z lepszym