Wobec Maggie. ROZDZIAŁ CZWARTY Nie wiedział, jak długo drzemał: obudziły go dopiero kroki wracającej do kuchni Maggie. Kilka minut? Kilka kwadransów? W każdym razie usnął, ledwie zamknął oczy. - Wszystko w porządku? - zapytał zaspanym głosem. - Tak. Poczuł zapach talku, zaraz potem coś ciepłego dotknęło jego piersi. Otworzył oczy. Maggie podawała mu małą. - Nie będę jej trzymał! - żachnął się. - Ale ja chciałabym obejrzeć twoje żebra, weź ją. - Nie dam ci dotknąć moich żeber. Wybij to sobie z głowy. - Rozumiem, że pojedziesz do lekarza? - Maggie zaplotła ręce na piersi i posłała Ashowi przeciągłe spojrzenie. - Nigdzie nie pojadę. A teraz zabierz ode mnie tego dzieciaka. - Najpierw owinę cię bandażem elastycznym, potem zabiorę małą. http://www.dobra-ortopedia.com.pl nic się nie stało. - Mam sobie zrobić lobotomie i wymazać z pamięci wszystko, co mi przedtem zrobiłeś? - Lizzie, to są sprawy, na które nie mam wpływu. - Dopiero co powiedziałeś, że udało ci się powstrzymywać - odcięła mu się złośliwie. - Więc może się zdecyduj: masz na to wpływ czy nie? - Przecież to nie ma nic wspólnego z tym, co się stało, a właściwie NIE stało, przy basenie. - Oczywiście, że ma! - krzyknęła. - To kwestia zaufania, czy ty tego nie widzisz? Cały czas chodzi tylko o to samo! Lizzie znów opadła na fotel.
piąstki spod kocyka i zaczęło nimi manewrować nieporadnie. W ślad za piąstkami pojawiła się maleńka buzia, błękitne oczka, różowy nosek, miniaturowe usteczka. Cud natury. I wrzask, którego Ash, mimo najlepszych chęci, nie mógł uznać za cud. Dziewczyna tymczasem wyciągnęła z samochodu Sprawdź zatrzymać. - Idę za nią - postanowiła Lizzie, zbierając swoje rzeczy. - Świetny pomysł - rzekł bardzo cicho Christopher. - Co się stało Sophie? - spytała Gilly, zbliżając się szybko, gotowa do natychmiastowej interwencji. - Wyglądała na zdenerwowaną. - To przeze mnie - przyznała się Lizzie. - Och - Gilly pokiwała głową ze zrozumieniem - kto tu ma siedem lat? Kto jest mamą? lizzie ze wszystkich sił wstrzymywała łzy. - Nic jej nie będzie - powiedziała ze współczuciem Gilly. - Mam nadzieję, bo zaraz ją przeproszę.