Ale przecież nie nad wszystkim da się zapanować. Poza tym to już naprawdę przesada. Facet jest wprawdzie księciem, ale w końcu to też człowiek. I co z tego, że ma tytuł? Czy przez to jest lepszy niż ona? No, Jennifer wyraża się o nim w samych superlatywach. A i gazety prześcigają się w zachwytach, rozpisując się, jakim jest wspaniałym ojcem dla swoich synków. Cóż, kolorowe pisma może i nie są najbardziej wiarygodnym źródłem informacji, ale Jennifer zawsze mówi tylko to, co naprawdę myśli. R S Może Pia źle go oceniła na przyjęciu weselnym. Poznała go przecież wieczorem, a on miał za sobą dzień wypełniony oficjalnymi spotkaniami i mnóstwem przedślubnych uroczystości. Pewnie miał już trochę dość, dlatego był nieco zdystansowany. Jego żona zmarła nagle, miała tętniaka. Jej śmierć z pewnością bardzo go przygnębiła i zmieniła nastawienie do świata. Nic dziwnego, że stał się ostrożniejszy w stosunku do niezamężnych kobiet. Na pewno niejedna ostrzy sobie http://www.dobra-medycyna.org.pl pytanie. Przyjaciółka się roześmiała. - Powiem ci tylko to, że nie jesteś tchórzem. - I powinnam wytrwać dłużej niż jeden dzień, nim machnę ręką na nasze małżeństwo? - Właśnie. - Dam ci znać. Kiedy wróciła do Grafton House, Sinclaira nie było, poszła więc do oranżerii nakarmić swoich ulubieńców. Koty upodobały sobie największe rośliny, podczas gdy Henrietta i wyżeł Grosvenor zajęli starą sofę, którą kupiła specjalnie dla nich. Mungo Park udawał, że jest częścią ozdobnego gzymsu
W tym momencie w krąg światła wszedł gospodarz. Za nim stanęło kilku rosłych lokajów. - Przekroczyłeś granice przyzwoitości, Althorpe! - oświadczył lord Franton. - Zaprosiłem cię z szacunku dla twojego nieżyjącego brata. Najwyraźniej jednak nie potrafisz zachować się stosownie do swojej Sprawdź - Skończyłaś? - Tak. - Uważam, że powinnaś mówić mi Sinclair albo Sin. - Wolałabym, żeby nie zmieniał pan tematu, po tym jak pan mnie obraził, milordzie. - Postaram się. Zatańczysz ze mną, żono? Z jednej strony miała ochotę wymierzyć mu policzek i uciec, z drugiej pragnęła paść mu w ramiona i pozwolić, żeby spełnił swoje obietnice. Ujęła jego wyciągniętą rękę. - Chyba powinnam. W tym momencie orkiestra zagrała walca. Gdy ruszyli na parkiet, ogarnęło ją takie samo obezwładniające